"Nie bój się tego, co mówi twoje serce."
Bardzo lubię wszelkiego rodzaju retellingi i nawiązania do bajek, a tu mamy opowieść o Kopciuszku, tyle że bez złej macochy, a z apodyktycznym i okrutnym ojcem. Sięgnęłam po nią też z ciekawości, bo jedną z autorek obserwuję od dosyć dawna.
Olimpia Nowacka to młoda studentka afirmacji, której celem jest osiągnięcie wykształcenia, choć niestety kosztem swojego spokoju, bo za każdą gorszą ocenę czy zawalony egzamin jest karana. To naprawdę inteligentna dziewczyna, zaradna, praca i po prostu ogarnięta. Olimpia pracuje jako kelnerka i to w sumie jedyna jest zajęcie poza szkołą - jest miła i profesjonalna, ma w pracy przyjaciółkę. Przyznam, polubiłam ją, choć wolę mniej subtelne bohaterki, to zaimponował mi fakt, że chociaż po części potrafiła się postawić i zawalczyć o swoje. To raczej spokojna postać, dosyć przemyślana, która nie popada w skrajności i nie jest przesadzona, choć momentami działa mi na nerwy, to dobrze ją wspominam.
"Naprawdę lubiłam książki. Od małego otaczałam się nimi, czując dumę(...), bo możliwość obcowania z wielką literaturą była dla mnie rekompensatą.(...) Nic więc dziwnego, że traktowałam książki jako przedmioty niemal magiczne."
Drugą niezwykle ważną postacią jest oczywiście William Ashton, następca tronu w Matagonie. Jakżeby inaczej - bawidamek, imprezowicz i buntownik. Jednak nikt nie zwiedzie was początkowa arogancja i przeświadczenie, że aparycją i pieniędzmi można podbić serce każdej, kiedy wyczuwa opór, jego zainteresowanie Olimpią rośnie i rośnie. Will okazuje się być naprawdę porządnym facetem, którego ominęła woda sodowa w głowie. Przyznam, że i jego bardzo polubiłam, podobała mi się jego szarmancja, zrozumienie, normalność i rozwaga, momentami był dosyć zabawny. Stwierdziłam, że dobrze będzie wspomnieć o Majce - przyjaciółce Olimpii, która jest bardzo chaotyczna, infantylna i irytująca, ale podobała mi się jej lojalność i oddanie przyjaciółce. Później się trochę ogaryna, ale była dosyć drażniąca.
"Wolę być twoim księciem, Kopciuszku, bo bajki zawsze lepiej się kończą niz zwykłe życie."
Niezbyt często sięgam po duety, w sumie nie ma konkretnego powodu, w tym wypadku bardzo przypadła mi do gustu, autorki uzupełniały się nawzajem i dosyć się zgrały względem pióra - czytało mi się lekko i przyjemnie, a przede wszystkim szybko i sprawie. Język też raczej do zbyt zaawansowanych nie należy, ułatwia to tylko płynięcie przez fabułę. Autorki dosyć ciekawie ugryzł tematykę Kopciuszka - to w sumie świeże spojrzenie na tę kwestię, które przypadło mi do gustu. Bohaterowie są dosyć różnorodni i barwni, jednak relacja między Williamem a Olimpią rozwija się w postać błyskawicznym tempie, choć jestem w pełni świadoma, już to zaplanowany zabieg, to jakoś mnie to trochę uwierało. To zdecydowanie interesująca książka, dynamiczna, przyjemna W odbiorze i niezbyt wymagająca. To jeszcze zwróciło (bardzo) moją uwagę to nie konsekwencje, które za działy się, gdy Olimpia przyjechała do Matagonu czy to na stałe, czy na trochę - co z jej studiami i pracą? Majka wracała do swoich „obowiązków” po czterech czy iluś dniach… To mnie zastanawiało.
Okładka jest dosyć ładna i subtelna, podoba mi się uwzględnienia na niej herbu Matagonu i dosyć stonowana kolorystyka.
Reasumując, „Nieosiągalny” okazał się być naprawdę przyjemną i dosyć zaskakującą lekturą. Polubiłam bohaterów i wykreowany przez autorki świat, wciągnęłam się i przyznam, że od razu byłam pewna, iż będzie kontynuacja, którą mam zamiar oczywiście sięgnąć. Doceniam zgranie na polu pisarskim autorek, czuć, że dobrze im się ze sobą pisze, nie jest to wymuszone czy sztywne. Zatem pozostało mi już tylko polecenie tej książki, jako przyjemnej i wciągającej lektury.
Pozdrawiam, Sara ❤
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentując zostawiasz po sobie niezmywalny ślad i przy okazji motywujesz do działania. Zostaw w komentarzu adres swojego bloga, na pewno odpowiem :)